kort verhaal
Regenwormen
Door Nicole Kaandorp | beeld: Gijs AssmannEind september vond de finale van de Kunstbende plaats. Een van de prijzen: publicatie op De Optimist. Nicole Kaandorp won de tweede prijs met dit verhaal. Speciaal voor deze publicatie liet De Optimist een illustratie maken door Gijs Assmann.
Twee jongens met allebei hetzelfde petje op zitten naast elkaar in een hangmat. De ene heeft een pleister op zijn knie, de ander heeft maar één sok aan. Ze dragen vieze T-shirtjes en lijken erg op elkaar, hoewel het geen broers zijn. Het ene jongetje buigt voorover en likt aan het bovenbeen van de andere jongen. Die blijft stil zitten. Er gebeurt een tijd lang helemaal niks.
Recht hieronder kruipt een regenworm per ongeluk tegen een andere regenworm aan. Wat zijn de kansen? Hoe vaak gebeurt zoiets? De ene regenworm schaamt zich en probeert sorry te zeggen, maar heeft geen stembanden. Bovendien kan hij niet zien of hij tegen de kont of tegen de neus van de ander is gebotst. De regenworm bloost zijn roze wangetjes rood en glibbert dan snel dieper de grond in.
Recht hieronder, ver onder de jongetjes en verder, verder onder de regenwormen, wel honderddrieënvijftig kilometer recht onder de regenwormen, wordt een klein stukje koolstof eindelijk diamant. Het kooltje wil juichen en gillen en huilen tegelijk, maar het is te hard geworden. Alle emoties zijn uit zijn kleine, stoffelijke lijfje gedrukt. Het denkt hier een tijdje over na en haalt dan zijn glimmende schoudertjes op.
Intussen, aan ongeveer de andere kant van de aarde, likt een slakje aan een blaadje. Het slakje heeft het warm vandaag. Het moet lente zijn geworden. Het slakje gaat vlug zijn huisje in en duwt tegen een raampje. Maar het gaat niet open. Vast vastgeroest, zegt het slakje tegen zichzelf, vast vastgeroest door de sneeuw in de winter. Het duwt zo hard als het kan tegen het raamkozijn. Dan barst z’n schildje open en sterft hij langzaam aan uitdroging.
Iets later: een meisje in een tuinbroek pakt een dood slakje uit haar tuin en geeft het een kusje. Ze duwt haar vingertje (rood gelakte nagels) in het gaatje. Het is nog slijmerig vanbinnen. Met een puddinglepeltje graaft ze een gaatje onder een jonge boom. Daar legt ze het slakje in. Ze zegt een paar woorden die wij niet verstaan en dan schuift ze met haar vieze handen het gaatje dicht.
Recht hieronder kruipt een regenworm per ongeluk tegen zijn eigen moeder aan. Wat zijn de kansen? Hoe vaak gebeurt zoiets? De regenworm begaat een vreemde sensatie in zijn lendenen, een lang verloren warmte, een gevoel van diepe thuizigheid. Maar zijn moeder herkent hem niet. Ze kan niet zien of ze tegen zijn kont of tegen zijn neus is gebotst. Bovendien heeft ze nog zeventien andere kinderen. De regenworm huilt zijn roze wangetjes grijs en zakt diep in de grond.
“Ew,” zegt het jongetje na een tijdje. “Je likte aan me.”
Over de auteur
Nicole Kaandorp (1997) schrijft korte verhalen en poëzie. Nicole werd geboren in Boedapest en groeide op in Amsterdam, waar ze momenteel Taalwetenschap aan de UvA studeert. Ze houdt van lichtelijk depressieve, Nederlandse boeken en goede zwarte koffie. Meer van Nicole op nicolekaandorp.com.
Over de illustrator
Gijs Assmann (1966) studeerde aan de AKI in Enschede en de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Assmann maakt sculpturen, werken op papier en beelden voor in de openbare ruimte. Zijn werk kenmerkt zich door het verhalende karakter en de opbouw uit figuratieve, stereotype beeldelementen in een opgewekt, melancholische atmosfeer. Sinds 1999 vervult Gijs Assmann verschillende functies in het kunstonderwijs, en sinds 2008 is hij als curator verbonden aan de Kunstvereniging Diepenheim waar hij met Hanne Hagenaars tentoonstellingen organiseert van hedendaagse beeldende kunst die zich richt op Volkskunst en Volkscultuur. Meer van zijn werk op gijsassmann.com.
Lees meer uit de categorie kort verhaal
De Stilist: De dag dat Carolien haar beide enkels brak
Door Marjolein TakmanVoor onze themamaand De Stilist schreef Marjolein Takman drie versies van hetzelfde korte verhaal à la Queneau. I Het was warm op de dag dat Carolien haar beide enkels brak. Dit is belangrijk omdat ze een zonnebril droeg die haar halve gezicht bedekte. Deze bril was zo breed dat ze vanuit haar ooghoeken niets kon zien. […]