poëzie
Vers in de Etalage
Door Maarten BuserDe Optimist presenteert “Haltes”; een bijzondere reeks gedichten van Maarten Buser. In de korte stilstand tussen remmen en optrekken lezen we, kijken we en achtervolgen we ons verlangen naar een mogelijkheid. Reis je mee?
Maintenant tu marches tout seul parmi la foule
-Guillaume Apollinaire
Eén
Dit is een perfect mislukte achtervolging
Ik sta stil in een menigte van buspassagiers,
en zij staat daar, altijd twee meter verder onderweg
Ik kan en hoef haar niet in te halen,
ze zoekt vast geen reisgenoot. Reisgenoot
is al een te groot woord. Ik heb gehoord
dat ze soms transparant wordt
als je per ongeluk naar haar kijkt;
een vijver met een lange rok aan
Haar huid lijkt inderdaad van glas
Ik denk dat je daar van alles op kunt plakken,
maar dat niets blijft kleven
Twee
Ik zet me schrap: elke keer dat de bus begint te rijden,
stolt alles hierbinnen tot een landschap
Dit is het tafereel dat op de ansichtkaart mag:
ze is nog nooit zo veraf geweest, nog nooit zo
bereikbaar. Ze staat met haar rug naar me toe
Ik twijfel geen moment, ik laat mijn hoofd
niet tegen haar schouder rusten
Ondertussen stel ik me voor
(hoe haar rok een zeemeerminnenstaart wordt,
ze liedjes zingt en ik probeer de was
uit mijn oren te halen) hoe ik naar haar toeloop
en vraag waar ze uit moet stappen
Drie
Een halte is de plaats waar passagiers
weer tot leven komen. Ze drukken zich naar buiten,
tot we weer kunnen ademen in deze maag
Ze blijft staan, ik zou iets kunnen zeggen,
maar word door een vriend herkend die me richting
de stoeltjes dirigeert. Al snel beginnen we als vanzelf
naar haar te kijken, als twee onderzoekers
achter ingebeeld veiligheidsglas
‘Toch vind ik,’ zegt hij stellig,
‘dat zo’n rokje te kort is voor dit weer’
Ik kijk hem niet-begrijpend aan. ‘Nee joh,
die rok komt tot op haar kuiten’
Vier
De bus loopt weer vol; ik zou relatief blij moeten zijn
dat ik een zitplaats heb, maar zij lijkt verdwenen
Na een paar haltes doemt het station recht voor ons op;
straks zou ze weer tevoorschijn moeten komen. De buschauffeur remt:
het teken dat we mogen ontstollen. Ik pak mijn tas,
(stel me voor hoe ze steeds even kort achterom kijkt,
tot mijn tas opeens een hoge hoed wordt waar ik een konijn
uit heb gehaald, ze glimlacht), stroom richting de deuren,
gebruik het gedrang om mijn vriend van me af te schudden
en bepaal opnieuw onze posities. Daar is ze,
kijkt even achterom, loopt zo beheerst
dat ik haar bij zou kunnen houden
Over de auteur
Maarten Buser (1991) studeerde Nederlandse taal en cultuur, en letterkunde. Hij schrijft voor verschillende media over poëzie, popmuziek en kunst. Zijn gedichten en essays verschenen in onder meer Het Liegend Konijn, De Revisor en Liter. In januari 2016 verscheen zijn debuutbundel Club Brancuzzi bij uitgeverij Koppernik.
Lees meer van Maarten Buser
De Regelname #1: Maarten Buser
Door Maarten BuserKlecks – hét platform voor poëziekritiek – en uw geliefde podium voor hedendaagse poëzie, De Optimist slaan de literaire handen ineen en presenteren de reeks ‘De Regelname’. Eens per twee maanden vragen we een dichter welke regel hij of zij zelf geschreven zou willen hebben – en waarom. En we vragen hem of haar met […]
Lees meer uit de categorie poëzie
Vers in de Etalage
Door Josse KokWielersdrang Een jongeman fietst zich in bochten door de hoek van onze stad. In volstrekte willekeur van klanken schreeuwt hij op ons af. Wij hangen laf en mensen vrezend om een afgebladderd bankje, zien niet verder dan een idioot; een kwezelende gans. Totdat een stamgast ons vertelt dat het in wezen nog een kind is. […]