'je gaf hem je polsen, je dwong hem je polsen te nemen / vraag niet of je bang bent / het zit in je bloed want je vader heeft een vader die een vader heeft die (...)' Uit deze gedichten over lichamelijkheid en seksualiteit spreekt lef. Anne Ballon heeft een sterke dichtersstem. Je kunt haar werk nu lezen op De Optimist.

Een wezen verschijnt aan een medewerker van een verzorgingstehuis, en een nieuwe patiënt daar lijkt de waarheid te weten. Een waarheid die beter verborgen had kunnen blijven.

Een huisfeest is zeker leuk, maar de after wil je niet altijd bij je thuis hebben. Zeker niet als gasten langer blijven dan ze welkom zijn – als ze dat al zijn. Het korte verhaal 'Huisgenoten' van Tim van Erp volgt een verteller met Buien, kronkels die hem niet loslaten, ook niet tijdens of na feestjes.

Duiven weten feilloos het middelpunt te vinden. Waarvan? Dat ontgaat de mens. De hoofdpersoon in dit korte verhaal van Silke Beurms lijkt zich te begeven waar de vogels het op gemunt hebben. Een verdwijning, een krankzinnige vader, alles lijkt samen te komen onder dit dak. Sluipende griezeligheid die het haar op je arm overeind laat staan.

Comte de Lautréamont (ps. van Isidore Ducasse) publiceerde in 1868 het eerste deel van zijn Zangen van Maldoror, een zeer eigenaardig, poëtisch en gruwelijk meesterwerk, dat al snel zou uitgroeien tot de mysterieuze cultklassieker die het vandaag de dag nog is. Naar aanleiding van dit boek brengt Martien van Agtmaal enkele vormen van angst in kaart.

Bodyhorror, weirdcore en surrealisme van Synthetic_Pink. Maar vooral eieren, heel veel eieren.

Tijdens een kunstresidentie blinkt één jongen, Harrison, boven iedereen uit door zijn vreemde, bosrijke schilderijen, terwijl de hoofdpersoon maar niets presteert. Is het pure kwaliteit? Of is er meer aan de hand? In dit kleurrijke stuk van Luuk Schokker gaan we in razend tempo van een leeg canvas - naar shock art.

Barry Hofstede schreef misschien wel het smerigste verhaal dat we tot nu toe publiceerden. Volg de krankzinnige kronkels van een man die door de nacht dwaalt op zoek naar een slachtoffer. Of is hij dat zelf…? Niet lezen vlak voor, tijdens of na het eten. Wel lezen: vlak voor het slapengaan. De bijpassende illustratie is van Petra Verkades hand.

Een man van middelbare leeftijd maakt zich klaar om te gaan hardlopen. Eenmaal bij de atletiekbaan hoort hij een onaangenaam geluid, dat in dit gruwelijke verhaal van Django Mathijsen en Anaïd Haen een méér dan een sinistere rol blijkt te spelen.